Matige populariteit vrouwenvoetbal te wijten aan conservatieve KNVB?

Het voor zover bekend eerste vrouwenvoetbal elftal in Nederland, 1920.

Het WK voetbal voor vrouwen in Nieuw-Zeeland en Australië nadert zijn ontknoping. Ondanks het sneuvelen van de Oranje Leeuwinnen in de kwartfinale, is de aandacht voor het evenement vele malen groter dan enkele jaren geleden. Toch valt deze nog steeds in het niets bij dat voor het mannenvoetbal. Hoe komt het toch dat het vrouwenvoetbal ondanks twee feministische golven (jaren ’20 en ‘60/’70) en de hedendaagse toenemende roep om gendergelijkheid het vrouwenvoetbal in Nederland pas sinds het EK in eigen land in 2017 langzaam uit de schaduw treedt van zijn mannelijke evenknie terwijl in de Verenigde Staten het vrouwenvoetbal wel immens populair is?

Volgens sporthistorica Marjet Derks hielden de feministen van de twintigste eeuw zich helemaal niet bezig met gelijke rechten op de sportvelden, maar waren gericht op stemrecht, toegang tot hoger onderwijs, gelijke lonen en ‘baas in eigen buik’. Toch is de onderbelichte positie van het vrouwenvoetbal vooral te wijten aan de conservatieve voetbalwereld in Nederland. De Amerikaanse voetbalwereld lijkt daarentegen een stuk minder conservatief. Terwijl pas in 1971 het vrouwenvoetbal in Nederland door de UEFA en de KNVB wordt erkend, wordt een jaar later in de VS al een wet aangenomen die scholen en universiteiten verplicht evenveel geld te investeren in zowel de mannelijke als de vrouwelijke takken van sport. Hierdoor krijgen Amerikaanse vrouwen begin jaren ’70 gelijke kansen en budget om hun sport te beoefenen.