Cocaïne voor kinderen....

...vroeger heel gewoon!

Vroeger was alles beter, wordt nog wel eens ge(m)opperd. Nou, daar valt wel wat op af te dingen, maar vroeger was wel alles makkelijker. Over medicijnen en alles wat daarin werd gestopt, werd niet moeilijk gedaan. En dat gold niet alleen voor volwassenen, maar ook voor kinderen.

Niet gehinderd door wet- of regelgeving, enig medisch inzicht en/of kennis, laat staan gezond verstand, bracht de farmaceutische industrie in vroeger dagen producten op de markt, die je vandaag de dag alleen nog maar kunt verkrijgen in donkere steegjes tegen betaling van contant geld aan duistere criminele types.

Neem bijvoorbeeld de weldadige “One Night” hoestsiroop die de Kohler Medicine Company in Baltimore (Maryland), eind negentiende eeuw verkocht. Zowel voor volwassenen als kinderen. Het bevatte alcohol, cannabis, chloroform en morfine. De aanbevolen dosis voor kinderen vanaf vijf jaar bedroeg drie theelepels per dag. Ze zullen er aardig van zijn opgeknapt. Kohler was niet de enige; er waren meer van dit soort hoestdrankjes op de markt, waarvan sommige ook nog laudanum bevatten, in alcohol opgeloste opium. De bekende Duitse firma Bayer beval heroïne aan voor kinderen als remedie tegen hoesten en geïrriteerde luchtwegen.

Tegenwoordig mag deze praktijk gezien worden als misdadig, eind negentiende , begin twintigste eeuw was het gebruik van deze middelen, ook door kinderen, volkomen normaal. Zo waren er zuigtabletjes met cocaïne tegen kiespijn, speciaal voor kinderen. Prachtige advertenties prezen deze medicijnen aan. Een beroemde wetenschapper als Sigmund Freud zwaaide de loftrompet over cocaïne als een middel tegen depressie en impotentie. De bekende frisdrank Coca-Cola had zijn populariteit misschien wel te danken aan de aanvankelijke toevoeging van cocaïne als een van de ingrediënten, net als bij vele medicijnen. Uiteindelijk begon het toch wel op te vallen dat bij langdurig gebruik van dit soort medicijnen bij de consument sprake bleek te zijn van ernstige eet- en slaapstoornissen, psychoses, hallucinaties, zware depressies en ontwenningsverschijnselen bij onthouding. Pas in de jaren twintig en dertig kwam er wetgeving tegen dit soort medicijnen.